Borneo; We love it!

Het is al weer even geleden en daarom de hoogste tijd voor een nieuw verslag. In het laatste bericht zouden we een 6 daagse trip gaan doen naar Gunung Mulu, wat bekend staat om zijn enorme grotten. Tot voor kort de grootste grot in de wereld en nog steeds de grootste grot toegankelijk voor publiek. De boottrip erheen kost al een hele dag. Het is ook mogelijk om een vliegtuig te nemen. Maar de boottrip is een unieke ervaring en de rivier kronkelt de hele weg door een prachtige jungle. We zien krokodillen, grote gekleurde vogels en vrouwen met oorlellen tot op borsthoogte. In Gunung Mulu ontmoeten we een groepje toeristen die net terug komen van hun trip en we worden gelijk uitgenodigd voor het eindfeestje. Een lekker begin. s 'Avonds drinken we bier en eten traditioneel wild zwijn van de bbq. We leven ons uit op de karaoke installatie. "Ik had wat moeten doen met mijn zang talent" denk ik naarmate de avond vordert en de lege blikjes bier toenemen. Aan het eind van de avond bereikt mijn verborgen talent zijn hoogtepunt (backstreetboys en boyzone; kan ze allemaal meezingen) en besluit ik zanger te worden. Tijd om naar bed te gaan. Gelukkig kunnen we de volgende ochtend rustig beginnen. Ik besluit mijn zang carrière maar even op de lange baan te schuiven. 's Middags gaan we een aantal grotten bezoeken. Het park is prachtig, maar wel zijn er overal keurige paden aangelegd. Niet zo heel avontuurlijk dus. De grotten zijn super indrukwekkend met hun ondergrondse rivieren, natuurlijk gevormde beeldhouwwerken, stalagmieten en stalagtieten. Eigenlijk kan geen menselijk bouwwerk op tegen moedertje natuur. De meest bekende grot van Gunung Mulu is de Batcave. Waar miljoenen vleermuizen aan het 150m! Hoge plafond hangen. Op de vloer ligt een dikke laag schijt en de geur is zo penetrant dat je adem bijna stokt. Maar het is prachtig en gelukkig verspreiden de foto's de geur niet. Aan het eind van de middag gaan we op een paar honderd meter van de grot af zitten om de vleermuizen uit te zien vliegen. Als we geluk hebben gaan ze op pad om te eten en vliegen als een zwerm bijen met 1000en tegelijk naar buiten. We willen al bijna opgeven als het toch gebeurt. Onze volgende avontuur zijn nog een paar immense grotten om vervolgens te voet en per boot op "kamp 5" uit te komen. De basis om om de barre tocht naar de pinakels te starten. We settelen ons in een open hok, waar zo'n 30 mensen in kunnen slapen. Een dakje boven ons hoofd en een slaapmatje van 1,5 cm dik. Het is rustig, dus we stapelen een aantal matjes op elkaar om zo nog enigszins te kunnen slapen. Voor zonsopgang beginnen we aan de trail die eigenlijk maar 2400m is. Gemiddeld doe je er 3 a 4 uur over, je moet in die 2400m ook 1100m omhoog. En dat is een pittige opgave. De heenweg verloopt eigenlijk heel voorspoedig en de pinakels zijn prachtig. Het is een soort gesteente wat door erosie allemaal vlijmscherpe punten heeft achter gelaten die soms wel 75m hoog zijn. De terugweg is een stuk zwaarder en na 4 uur naar beneden klauteren zijn wen gebroken. We plonzen in de heerlijk frisse bergrivier om onze verhitte bezwete lijven schoon te spoelen. Onze gids kookt wederom een simpele maar lekkere maaltijd voor ons om op krachten te komen, waar we overigens goed voor betaald hebben. Die dag wordt het drukker en moeten we het met een enkel matje doen. Een groep Maleisiërs heeft een soort personeelsfeestje. Helaas zijn sommigen van hen 's nachts nog luidruchtiger dan overdag. En als ze de volgende dag heel vroeg op moeten doen ze geen enkele moeite om zachtjes te doen eerder het tegenovergestelde. Daar gaat onze nachtrust! Om 7.30 beginnen we aan t laatste gedeelte van onze trip. We moeten 12 km lopen. Gelukkig is het terrein redelijk vlak, maar we hebben ontzettende spierpijn in onze benen en na een half uurtje lopen begint het al te regenen. Ondertussen worden we aangevallen door "leeches", die aan je schoenen en benen blijven plakken om bloed te zuigen. Na de lunch is het gestopt met zachtjes regenen en lijkt het alsof iemand daarboven emmers tegelijk aan t leeg kiepen is. Nog 2 uur in een longboat op een houten plankje. Als we nog geen blaren op onze voeten hadden hebben we ze nu wel op onze billen. We overnachten die nacht toch nog in een traditioneel longhouse, compleet met ratten in de slaapkamer (op Simone's hoofdkussen!) en sprinkhanen in het eten. Hoe traditioneel wil je het hebben?

Terug in de bewoonde wereld belanden we in het oliestaatje Brunei. We brengen een dag door in de hoofdstad Bandar Seri Begawan, wat meer dan genoeg is. Vanaf hier reizen we door met de Ferry naar Kota Kinabalu

De tussenstop in Kota Kinabalu is heerlijk we hebben eindelijk weer eens een schoon en lekker bed en een warme douche. Het enige obstakel is de trap die nog steeds problemen geeft door de spierpijn in onze benen. We eten lekker op de nightmarket voor een prikkie en hebben een onverwachts mooie zonsondergang. Het is de bedoeling dat we zo snel mogelijk in Semporna aankomen, vanwaar we gaan duiken op Sipadan eiland. Sipadan is een van swerelds beste duikspots. We verblijven op Mabul eiland in de buurt. Op Sipadan kun je namelijk niet verblijven omdat het beschermd is. Dat wordt even een paar dagen lekker chillen en mooie dingen zien. Mabul eiland valt letterlijk "vies" tegen. De accommodatie is erg duur en meer dan heel basic. Wederom kakkerlakken en een pijpje uit de muur waar koud water uitkomt. Er wonen echt heel veel mensen op dit piepkleine eiland en die maken er met zijn allen een zooitje van. De meeste mensen komen hier dus ook alleen om te duiken. Het is moeilijk om op een andere manier van dit eiland te genieten. We proberen een beetje te snorkelen, maar het is moeilijk om ergens het water in te gaan omdat er zo veel afval ligt. We vinden uiteindelijk een steiger vanwaar we dieper water in kunnen en spotten gelijk veel vis en zelfs twee schildpadden! Dat belooft veel goeds voor het duiken! Na ons snorkel tripje sta ik tegen het hekje van de steiger aan te leunen. Voor ik besef water er gebeurd hoor ik Simone gillen en lig ik 3 meter lager in het water. Het hekje is afgebroken en iedereen komt kijken wat er gebeurd is. Gelukkig goed afgelopen. Onze eerste dag duiken is rond Mabul eiland. Het is fantastisch! We zien heel veel verschillende soorten bizarre en mooie vissen. We komen zo dicht bij schildpadden dat je ze gewoon onder hun kinnetje kunt krabben, als dat zou mogen. We zijn dol enthousiast en dan moeten we nog naar Sipadan. Sipadan moet het duik walhalla zijn. We zijn samen met een Belgisch stel om hier te gaan duiken en zijn best allemaal een beetje gespannen. We komen aan op een paradijselijk eiland waar we ons eerst moeten registreren. Dan is het zo ver we maken onze eerste duik. Het is echt fantastisch! Het duurt niet lang voor we de eerste haai zien schildpadden zijn ook weer veel aanwezig. We sluiten de dag af met barracuda point. En dit is zonder twijfel de mooiste duikplek die we ooit gezien hebben de foto's spreken voor zich. Ondertussen is het boven water een stuk minder aangenaam geworden. De dreiging van de Filipijnse rebellen is toegenomen. Er zijn al gevechten geweest tussen de rebellen en het Maleisische leger. Als we terug komen in Semporna voelen we de spanning. Bijna alles is dicht en er is een avondklok ingesteld. Gelukkig heeft Mark Kruiswijk vanuit Nederland een ticket voor ons kunnen boeken, zodat we snel weg kunnen. Zo zie je maar hoe belangrijk internet tegenwoordig is. Terug in Kota Kinabalu hebben we weer dezelfde lekkere kamer. De kust is weer veilig. Pfew! Dit zijn gelijk onze laatste dagen in Maleisië.

We vliegen op Jakarta. En blijven daar niet, maar moeten wel een nachtje overnachten voor we door kunnen naar Yogjakarta. In Indonesië merk je gelijk weer dat toeristen hier worden gezien als mensen met geld die makkelijk op te lichten zijn. Het kost dan ook best veel moeite om voor een redelijke prijs een taxi te vinden. Het ene verhaal is nog mooier dan het andere. "Het is heel ver weg!" Als je zegt dat je weet dat het dichtbij is moeten ze ineens helemaal omrijden om er te komen. Om gek van te worden! Als we afgezet worden bij onze homestay staan er gelijk weer een paar riksja rijders om ons heen om te vragen of we ergens heen willen. Hè!? Zien ze dan echt niet dat we net uit een taxi stappen? Vriendelijk bedanken of negeren is het beste. Een bezwaar maken heeft geen zin want er is altijd een weerwoord. Onze homestay in Yogja is super en de mensen zijn erg behulpzaam vriendelijk. We bezoeken de Borobodur tempel en moeten daarvoor weer rond 5 uur op pad. Vooruit dan maar. De tempel is prachtig, maar we zijn niet de enigen die een bezoekje brengen. Er lopen honderden kinderen van de lokale school. Even voelen we ons celebrity's want ze willen allemaal met ons op de foto. Miss, Mister, can I take picture with you? We zien nog een buddistisch ritueel, waaraan voornamelijk Westerse mensen deel nemen. Ongetwijfeld een groep spirituele reiziger die tot zichzelf in hogere sferen willen begeven en in het reine willen komen, of zoiets. Het lijkt of ze met vloeiende bewegingen iets onzichtbaars van hun lijf af proberen te gooien. Er ligt zelfs een vrouw met haar hoofd bij de opper monnik op schoot. Zal vast heel bevrijdend zijn maar voor ons is het net iets te spiritueel.

Yogjakarta is een leuke opwarmer van Indonesië. Maar van de Bromo vulkaan gaat ons hart echt sneller kloppen. Op aanraden van velen brachten ook wij een bezoekje. Na een redelijk voorspoedige reis kwamen we nog net op tijd voor het avond eten. Niet veel later lagen we in bed. De volgende dag moeten we vroeg op om naar een viewpoint over de Bromo te gaan en die is het mooist tijdens zonsopgang. 3.30 gaat de wekker. Pffffff.....! Nu al! Ik slaap net! Toch onszelf maar uit bed gehesen. Lange broeken, jassen en schoen aan. Het is koud! Dat zijn we niet meer gewend. De tour met de jeeps ongeveer 1,5 uur over een onverharde weg. Als het licht was geweest hadden we vast ook nog kunnen genieten van de omgeving. We rijden letterlijk met honderden jeeps tegelijk naar boven, allemaal van t zelfde type. Natuurlijk is er niet genoeg parkeerruimte en we moeten de laatste 10 min lopen. Gelijk 10 van die gassies om je heen die je naar boven willen rijden op hun brommer. Ff serieus t is 10 min lopen! Maar er wordt gretig gebruik van gemaakt. Met als resultaat dat je boven 10 min langer in de kou staat te wachten tot de zon op komt. Het is dringen geblazen om een goed plekje te vinden, maar het is dan ook ongelofelijk mooi als de zon opkomt. Je blijft foto's maken. Tijd om de krater zelf eens van wat dichterbij te gaan bekijken. Ook hier een korte klim van ongeveer een kwartier. Hier worden kleine paardjes misbruikt om de dikke Amerikanen, luie Chinezen omhoog te brengen en schijnbaar ook wat Hollanders uit Oudewater ;-)). We hebben er al een halve dag op zitten, maar als we terug komen is t tijd voor ontbijt.

We maken een tussenstop in Glenmore in het oosten van Java waar het toerisme nog op gang moet komen. Op Bali is het namelijk Silent day, wat wil zeggen dat er een dag helemaal niks gebeurt. Er rijdt geen auto er zijn geen winkels open er is niemand op straat. Je moet zelfs binnen blijven in je hotel. We hebben gebeld met het hotel in Glenmore en ene mevrouw Yaya die we aan de lijn krijgen spreekt zowaar een beetje Nederlands! We vragen haar of ze aan de buschauffeur kan uitleggen waar hij ons af moet zetten, maar als ik hem mijn telefoon wil geven kijkt hij of ik de bus wil kapen. Na een beetje aandringen pakt hij m toch voorzichtig aan en hoort het verhaal aan. Hij knikt en een paar uurtjes later worden we midden voor t hotel afgezet. Onze Indonesische simkaart van 2 dollar heeft zich nu al terug verdiend! Mevrouw Yaya is een erg grappig vrouwtje van nog geen 1,50 zonder enige Nederlandse achtergrond heeft ze toch Nederlands van de gasten kunnen leren. Volgens haar is de biefstuk en saté "Hil Lekkirrrrr! Miet frietjies en mayoneise!" En daar hebben we eigenlijk best trek in, dus we zijn gelijk verkocht! We gaan in Glenmore op eigen houtje naar een: Koffie, rubber, cacao en kruidnagel plantage. En bezoeken een rubberfabriek. Na even zoeken hebben we iemand bereid gevonden om ons een rondleiding te geven, danwel in het Indonesisch. De rubberlappen worden door een soort mangel gehaald om het vocht eruit te knijpen en ze samen ter persen. De mangel wordt door een machine bediend en de arbeiders stoppen het rubber er met hun blote handen tussen. Oei! Ik wil niet weten wat er gebeurt als er een vingertje tussenkomt. Even later zien we de machine die de hele fabriek draaiende houdt. Hij stamt uit 1929 en is van Nederlandse makelij. Die staat hier dus al bijna 100 jaar te tokkelen!

We pakken de overvolle trein naar Banyuwangi. Het is een fantastisch mooie route door rijstvelden en plantages. Van daaruit nemen we met de Ferry naar Bali. Het is weer eens een nationale feest dag geweest. Dus iedereen komt massaal terug naar Bali. We hebben een heerlijk hotel geboekt in het rustige Lovina. hier zouden we 2 jaar geleden eerder verblijven met het hele gezin van Simone. Het is een heel gezellig hotel met een prachtige en schone kamer. Lovina is een rustig plekje op Bali waar het massatoerisme nog niet toegestroomd is en een perfecte uitvalsbasis voor heel veel leuke dagtripjes.

Omdat bet uploaden van foto's op waarbenjij.nu zo lang duurt zetten we de foto's op Facebook. De foto's staan onder deze link: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10200391990136462.1073741825.1056816615&type=3