"Nasi Goreng, Gado Gado!" Indonesie
Door: Steven en Simone
Blijf op de hoogte en volg Steven en Simone
22 April 2013 | Nepal, Pokhara
We hebben het heerlijk gehad op Bali, maar er valt nog zo veel meer te zien, dat we ervoor kiezen om door te reizen naar Lombok. Nemen de shuttlebus naar Padangbai en daar aangekomen laten we ons een beetje overhalen om ook nog even naar de Gili's te gaan. Mede ook omdat we van reizigers zulke goeie verhalen hebben gehoord. We kiezen voor de grootste van de drie "Gili Trawangan wat bekend staat als upcoming party eiland. Met de snelle boot zijn we er vlot vanaf Bali. Maar dan nog zoeken naar een fatsoenlijke accommodatie. Keus te weinig is lastig maar keus te veel ook zo merken we. Uiteindelijk kiezen we voor een kamer die net iets de dicht bij een Moskee licht. Hier klinkt het gejammer op de meest incourante tijden door de enorme speekers op de moskee. Verder gaan de toeristen en lokale mensen goed samen. Er is een wederzijds respect en voelen ons ondanks de soms grote cultuur verschillen welkom en erg op ons gemak in Indonesië. Gilli trawangan is prachtig! In een dik uur kan je het eiland rondlopen, zonder auto's of brommers tegen te komen, want die zijn er niet. Het ene strand is nog mooier dan het andere. Het water is rustig en kristalhelder, overal waar je het water induikt met je snorkel waan je je in een aquarium vol vis. Toch zijn we hier na 2 dagen uitgekeken. Het eiland is prachtig, maar het eten is flink duurder dan we gewend zijn, simpele dingen als muggenspray of een fles water zijn 2x zo duur als normaal en de mensen komen hier gewoon om te feesten en dat is killing voor je budget met 5 euro per biertje. Als we uiteindelijk ook nog met een dokter(ja met witte jas en stethoscoop om de nek) in onderhandeling moeten over een stripje van 10 paracetamol, waar hij ons 8 euro voor wil laten betalen! beseffen we dat dit eilandje al best verpest aan het worden is door toerisme. Later kochten we overigens een pakje van 10 paracetamol voor 20 eurocent. Eenmaal op Lombok verblijven we noodgedwongen een nachtje in Sengiggi "het" voormalige toeristenstadje van Lombok. Wij zijn niet echt onder de indruk en het doet ons een beetje aan als vergane glorie. Veel hotels met achterstallig onderhoud en iedereen doet net even te veel zijn best om je wat te verkopen. "Anything sir? Maybe later? Maybe tomorrow?" Overigens noemt bijna iedereen Simone ook "sir!" Nou ik weet niet hoor! Er is weinig mannelijks aan moet ik zeggen! Het toerisme is in Lombok nog steeds aan het opkrabbelen na de aanslagen in Bali, maar daarom is het nog wel heel rustig en relaxt. In Kuta Lombok heb je de enorme baaien met parelwitte stranden, waar enorme golven het strand op komen rollen helemaal voor jezelf. Kuta is the secret surfers walhalla van lombok. Zelf wagen we ons ook nog een paar uurtjes op een surfplank ter grootte van een deur(voor de beginners). Supergaaf om een keer te doen, maar na 2 uurtjes ben je compleet uitgeput. In Kuta rijden we voornamelijk lekker op de scooter rond en genieten van de prachtige baaien zonsondergangen en verse vis. De verste vis kun je hier onder water zelf bekijken. Kuta is nog totaal onbekend voor duiken, maar dat betekent niet dat het niet mooi is. We praten met een Hongaarse instructeur en die weet ons tot een dagje duiken te verleiden, wat niet moeilijk is bij ons als "dive addicts." Er is hier van alles te zien. Het enige hij ons garandeert dat we niet zullen zien is: "Andere duikers. "De duikschool is nog vrij nieuw en we krijgen zo' uitgebreide briefing, dat iedereen die nog nooit gedoken zou hebben precies weet wat hij zou moeten doen. Het koraal is prachtig en we zij blij verrast met wederom 2 fantastische duiken. Enige minpuntje is onze begeleider die eigenlijk maar een beetje rondzwemt en verder niet veel bijzonders ziet. Op een gegeven moment trekt hij met veel moeite ergens een anker tussen de rotsen vandaan en laat die trots aan ons zien. Ik denk "das toch netjes in het kader van het milieu" maar vervolgens pleurt hij hem gewoon weer op de bodem.....dus!? We spotten wel nog een gigantische zeeslang, maar het kan onze divemaster niet bekoren. We betwijfelen of hij hem überhaupt wel gezien heeft. Later blijkt, zo lezen we, die slang 100 keer giftiger te zijn dan de meest giftige landslang. SLIK..! In afwachting van de verlenging van ons visum en door het relaxte sfeertje krijgt Kuta steeds een beetje meer grip op ons. Ik zou me kunnen voorstellen dat je hier zo een paar weken blijft. Toch rukken we ons los en gaan we verder, want nu we zo dichtbij Komodo zijn willen we wel eens die wereld beroemde "Komodo Dragons" zien. Daarvoor moet de reis naar Flores. Soms lijkt het allemaal makkelijk. Zo van: Hop! Busje zo, bootje daarheen en dan vliegtuigen hier heen. We zijn menig uurtje bezig geweest met puzzelen mogelijkheden bedenken hoe waar en wanneer je waarheen moet. Soms lijkt er geen oplossing, maar die is er altijd en soms is hij nog wel simpel ook. Uiteindelijk is het zo ook naar Flores we pakken gewoon de bus. Ook niet onbelangrijk veruit de goedkoopste optie, maar het is dan ook een flinke tocht van ongeveer 30 uur. We vertrekken om 13.00 uur smiddags met als doel om de volgende dag voor 8 uur bij de Ferry in Sape aan te komen vanwaar we nog 8 uur met de Ferry naar Labuanbajo op Flores hebben te gaan. Na een rit in de ijskoude bus en in de snikhete Ferry en daarna weer in de bus zijn we om 6 uur in het plaatsje Bima, waar we overstappen in een ander bus. Vanaf hier nog 1,5 a 2 uur naar de Ferry. Dat wordt krapjes! Zeker als blijkt dat de chauffeur van de bus er nog niet is. En als hij er eenmaal wel is en ik hem met handen en voeten probeer te vragen hoe laat we weg gaan, geloof ik dat hij zegt dat we 7.45 weg gaan. Hè! Ja maar wij moet naar de Ferry. Of hij het nu begrijpt of niet, het is waarschijnlijk ons probleem. Als wij ons een beetje neergelegd hebben bij het feit dat we waarschijnlijk een dagje op het eiland moeten blijven stappen er twee stevige lokale dames met een klein ventje in de bus. Na een kort gesprek met de chauffeur blijkt deze ineens wat meer peper in zijn reet te hebben gekregen. Het is inmiddels 7.30! en we vertrekken richting de Ferry. Een van de vrouwen spreekt ons aan en vraagt of we "ook" met de Ferry gaan. Ik zeg dat dat wel de bedoeling was maar dat we dat niet meer gaan halen. Waarop zij uitlegt dat zij ook de Ferry moet hebben en dat ze tegen de chauffeur heeft gezegd dat hij zo snel mogelijk naar de Ferry moet rijden zonder te stoppen. Ze legt uit dat we wel allemaal 10.000 rupie (80 eurocent) extra moeten betalen, omdat hij verder niemand oppikt. Ik heb er weinig vertrouwen in dat we het gaan redden, maar ga akkoord op voorwaarde dat we ook daadwerkelijk de Ferry halen. Om 9 uur komen we aan bij de Ferry en hij ligt er zowaar nog. We kopen een ticket en vragen hoe laat hij dan wel gaat, maar het antwoord blijft 8 uur en dat we dus op moeten schieten. We zijn toch wel,erg blij dat we de Ferry te pakken hebben. Als je pech hebt zit je soms 2 dagen vast op sumbawa. Uiteindelijk vertrekt de Ferry trouwens pas om 11.30! Er schijnt een soort gezegde te zijn in Indonesië. "Tijd is als rubber je kunt het zo ver rekken als je wilt." Het komt dan ook meestal in dit soort situaties toch altijd wel goed hebben we gemerkt. De Ferry is eigenlijk best heel prima. Zeker nadat de vrouw die we in de bus zijn tegen gekomen ons ticket heeft geüpgrade naar "first class" en we lekker airco en een lui stoel hebben i.p.v. een plekje op de vloer in de economyclass. Moet je voorstellen dat een wildvreemde een eerst klas ticket voor je koopt en je daarna ook nog de hele tijd voorziet van eten en drinken! Na de prachtige tocht langs Komodo en Rinca eiland zijn we dan eindelijk in Labuanbajo. We hebben nog even wat problemen met het vinden van het Guesthouse en dat is na 30 uur niet goed voor je humeur. Uiteindelijk komen we aan bij "casa Selini" gerund door Madeleine uit Griekenland. Een typische zuid europees typetje van rond de 55 met veel temperament. Vaak loopt ze alleen in een weinig verhullende Saron rond. Als zij aanwezig is deelt zij de lakens uit en ze weet precies hoe ze alles wil hebben. Voor ieder klusje heeft ze wel iemand. grappigste vinden we het als ze Magmud nodig heeft. Ze roept m dan op een manier dat het bijna jammerend klinkt. Tegelijkertijd is ze ontzettend lief en kan ze heerlijk (Grieks) koken. Je raadt wat wij in onze tijd op Flores hebben gegeten. Souvlaki, Griekse salade, calamari en gegrilde vis. Omdat onze tijd zo kort is op Flores regelen we de volgende dag gelijk al een trip om te gaan duiken en om de beruchte komodo varanen te zien. Tijdens het ontbijt komen we nog een Nederlands stel tegen, waarmee we snel wat ervaringen uitwisselen. Zo vertellen zij ons dat ze met een boot terug gaan naar Lombok, die onderweg dan nog langs een paar mooie plekjes gaat. Je kan op de boot slapen en eten. Alles zit er bij. Dat lijkt ons eigenlijk een stuk relaxter dan weer 24 uur in die bus. Alleen de prijs is minder relaxt. Na wat opstart problemen vertrekken we uiteindelijk met een flinke boot richting de eerste duikspot. En ook daar gaat het niet helemaal vlekkeloos. Simone heeft behoorlijk wat problemen met haar uitrusting en gaat uiteindelijk met nog maar driekwart van haar lucht naar beneden. Dat is niet relaxt vlak voordat je gaat duiken. De eerste duik valt helaas dan ook een beetje tegen. Voor de 2e duik gaan we naar Manta Point. Waar de kans erg groot is dat je Manta roggen ziet zo groot als auto's. Onder water bikkelen we tegen de stroming in. En zien na een goeie 10 min de eerst Manta. Zoals ons verteld is gaan we gelijk stil op de bodem liggen en wachten af. Omdat veel Manta's best heel nieuwsgierig zijn zwemmen ze soms een extra rondje om te kijken wat daar nou voor wezen op de bodem ligt. Prachtig hoe gracieus die beesten door het water bewegen. Als we die ene gezien hebben is dan ook het hek van de dan en zien we de ene na de andere Manta. Ze komen zo dichtbij dat je ze kunt aanraken. Op zo'n moment wil je het wel uitschreeuwen, maar dat valt niet mee onderwater en als je begint te lachen loopt je masker gelijk vol met water. Het duurt dan ook, tot we weer boven water zijn, voordat we juichend en joelend ons enthousiasme kunnen delen. Na deze prachtige dieren volgen nog de Komodo varanen op Rinca eiland. We zijn aan de late kant en hebben nog ongeveer 30min voordat het donker wordt om de varanen te bekijken. Het is zelfs nog even spannend of we überhaupt nog wel het eiland op mogen. Gelukkig krijgen we toegang en zien we nog een paar van die machtige beesten, maar het is toch een vluchtbezoekje en dat is toch eigenlijk jammer voor zoiets bijzonders. Op de terugweg komen we met de grote boot nauwelijks tegen de stroom in. In het pikkedonker turen we naar de passerende eilandjes of we überhaupt wel bewegen. Wel hebben we echt een prachtige sterrenhemel. Om 22.00 zijn we terug helemaal aan ons endje. Simone heeft nog net genoeg energie om haar moeder even flink in de maling te nemen. Zo laat ze over de whatsapp weten dat we hier waarschijnlijk wat langer of permanent gaan blijven en een Guesthouse gaan runnen. De contracten liggen al klaar en we kunnen zo aan de gang. Alle alarm bellen gaan rinkelen in huize Stalvord. Mieke stinkt er volledig in! Sorry Mieke, maar we hebben je bezorgde moederinstinct misbruikt voor een 1 april-grap.
Na al dat duiken en dragons spotten vinden we dat we wel weer eens een relaxt stranddaagje verdiend hebben. Maar dit lukt niet voor eerst 1 uur naar een prachtig privé strandje te hebben gekayakt. Is weer eens wat anders maar nog best pittig en we moeten ook weer terug. Savonds zien we op straat dat Nederlandse stel van een paar dagen eerder lopen. Ik stoot Simone aan en zeg "hé kijk dat is dat Nederlandse stel, zouden die niet al weer met de boot terug gaan?" Als we ze aanspreken blijkt dat ze een aantal dagen later pas met de dezelfde boot gaan als wij. Nou, als we dan toch 2 dagen met elkaar "opgescheept" zitten kunnen we allicht even kennis maken. Dus we besluiten een hapje te eten met elkaar en het klikt gelijk met Sam en Martijn. Dat wordt in ieder geval gezellig op de boot. Intussen zijn we al weer in Nepal, maar ik moet het verhaal afkappen, want we gaan 12 dagen wandelen in de Himalaya. Sorry voor de spelfouten, want het is een beetje een haast verhaal geworden.
Groetjes van ons!
-
22 April 2013 - 20:23
Gijs:
Prachtig verhaal, maar maak me wel een beetje zorgen. Na de "vakantie" zijn jullie waarschijnlijk volledig uitgeput. Veel plezier met de tracking, lijkt me heel erg mooi avontuur.
Groetjes uit Polsbroekerdam. -
23 April 2013 - 08:00
Martijn En Sam!:
Toffe ervaringen zeg, we zouden er toch jaloers van worden als we niet met onze dikke kont op de perhentians zouden liggen! En ohja, gisteren, vandaag, morgen, enzovooooorts nog wat duiken maken! Hihi, have fun walking, climbing etc ;) Jullie gaan misschien ook nog wel twee daagjes bakken op t eind?? -
23 April 2013 - 16:54
Inggrid:
Wat is (het) leven toch mooi!! :)
Groetjes, Ingg -
24 April 2013 - 16:17
Jopie Stalvord-Verlangen:
Hallo luitjes,
Ja dat duurde echt lang dat er weer een bericht van jullie kwam.Maar ik kan het mij indenken als je zoveel moois ziet,en meemaakt wie denkt er dan aan mailen?
Ach die mieke,ja ik vind het niet zo gek dat zij het geloofde.Met zulke ondernemende kinders kan je alles verwachten.
Geniet samen met volle teugen van jullie reis,als je maar voorzichtig doet.
Liefs Jopie -
29 Mei 2013 - 21:24
Helma:
Hoi Steven en Simone. Een prachtige reis, maar nu weer thuis. Rust lekker uit. Wel even wennen aan deze "heerlijke "zomer. Groetjes Helma en ook van Peter
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley